hij luistert niet naar mij! Ze wil gewoon niet eten! Ze gooien alleen maar met alles! Hij komt maar niet in slaap, wat we ook proberen. Sinds de cito's is ze alleen maar aan het piekeren. Er wordt in huis alleen nog maar geschreeuwd. Ik krijg gewoon geen contact met haar. Mijn kind zit echt niet lekker in zijn vel. Hij is zo ontzettend boos de hele tijd! Ze is heel erg bang in het donker. Die van mij is agressief. ze is zo down de laatste tijd. Hij krijgt het lezen maar niet onder de knie. Hij wordt heel erg gepest. Mijn kind is onzeker, ik denk aan faalangst. Waarom kan ze maar geen vriendjes maken? Hij blijft maar ongelukjes hebben, hij had toch al lang zindelijk moeten zijn? Hij heeft heel veel moeite met onze scheiding.
En waarom heeft jouw gezin een coach nodig?
Daar sta je dan op het schoolplein, met wallen tot op je knieën, nog napeinzend over wat je nou eigenlijk verkeerd hebt gezegd waardoor de puber de noodzaak voelde scheldend weg te lopen en de deur zo hard dicht te smijten dat het glas in de sponningen knalde. Met de baby uiterst tevreden slapend in de draagzak (over vannacht hebben we het voor het gemak maar even niet), ga je op zoek naar de spelende kleuter waarvoor je gekomen bent.
Je ogen glijden over het schoolplein tot je haar ziet staan, in een hoekje van het plein. Alleen, met een angstig vingertje in haar mond, te bang om naar de andere kinderen toe te stappen om te spelen omdat ze zojuist door Kareltje boos aan de kant is geduwd tijdens zijn resolute mars naar de top van het klimrek, gevolgd door een bijtend “ik eerst!”
Uiteindelijk valt ze terug op dat wat ze kent, haar vertrouwde “go to” in enge situaties. Ze zet haar handen op de grond, gooit haar kont in de lucht en begint te hinniken. Twee tellen later paradeert ze als een paard rond op haar eigen kleine stukje schoolplein, helemaal alleen omdat kinderen het nou eenmaal toch een beetje vreemd vinden dat zij altijd alleen maar paard wil zijn….
Omdat het pijn doet...
En je voelt het, je voelt haar pijn. Je hoort het stemmetje in je hoofd alweer opkomen. Automatisch kijk je vanuit je ooghoeken het schoolplein rond. Je blik glijdt langs de gezichten van de andere aanwezige ouders. Voor je gevoel staart iedereen met grote ogen en openhangende mond naar de kleuter. Jouw kleuter, dat gekke kind. Het roddelcircuit in je hoofd draait overuren. Heeft iemand het gezien? Wat zullen ze wel niet denken? Als ze maar niet hun kind weg gaan houden van dat van mij. Als ze maar niet buitengesloten wordt. Als, als, als…..Ach mijn arme kind, helemaal alleen….
Voordat je ook maar iemand gezien of gesproken hebt, heb jij jouw kleuter al bestempelt als de paria van school, veroordeelt tot een leven van eenzaamheid en al 84 andere beren op de weg van haar toekomst gezet. Intussen probeer je jezelf een zelfverzekerde houding te geven om anderen maar niet te laten merken hoe onzeker je eigenlijk bent en heb je al je kracht nodig om maar niet naar de kleuter toe te rennen en haar aan de hand mee te nemen. Of erger nog, op Kareltje af te rennen en hem even een onderste veeg uit de pan te geven.
Nee, ze moet dit zelf oplossen, dat weet je, maar oh wat zou je haar graag behoeden voor de pijn en de struggles die maar al te herkenbaar voor je zijn.
Bruut word je in je overpeinzingen verstoord door de schoolbel. “Verdorie, nee!” Snel probeer je nog weg te draaien van het schelle geluid maar het is al te laat. Het scherpe geluid van de bel wordt overstemd door een nog veel doordringender geluid, dat van een in haar slaap gestoorde, huilende baby…. “Pfffff, nog niet….” schiet er door je hoofd, gevolgd door het oh zo bekende stemmetje,
“Zie je wel, ik.kan.ook.niks……”
Je bent onzeker
Als je al tot hier gelezen hebt, zal je vast veel herkennen in bovenstaande situatie. Misschien moet jij in jouw eigen verhaal de onzekere kleuter vervangen door een tegendraadse peuter, de huilende baby omzetten in een niet etende of de scheldende puber veranderen in de teruggetrokken variant.
Maar deze aanpassingen veranderen de kern niet. Want de kern, dat ben jij. De onzekere jij. De jij die geen vertrouwen in zichzelf heeft, geen grenzen durft te stellen, niet voor zichzelf durft op te komen. De jij die het idee heeft tekort te schieten, ondanks alle goede bedoelingen. De jij die het gevoel heeft zich door het ouderschap heen te moeten worstelen terwijl ze juist wil spelen, gek wil doen, zonder zich druk te maken wat anderen daarvan zouden kunnen denken. De achterdochtige, perfectionistische, gehoorzame jij. De jij die er alles voor over heeft, alles wil doen om haar kind juist voor al die dingen waar jij zelf mee kampt te behoeden.
Je wilt die betere band met je kind
Vanaf het moment dat jij jouw bundeltje geluk in je armen sloot had je maar 1 doel voor ogen, een vrij, blij en vrolijk kind, ongeremd en gelukkig. Het zou never nooit in dezelfde valkuilen stappen als jij. Jij zou het wel zelfverzekerd opvoeden, vol liefde en knuffels. Na het eten zouden er spelletjes gespeeld, torens gebouwd en liedjes gezongen worden. Samen zouden jullie gezellig de bossen in trekken, diepe gesprekken hebben en gemoedelijk aan tafel huiswerk maken. Tuurlijk zou er wel eens een ruzietje zijn (we zijn geen moeder Theresa) maar dit zou snel opgelost zijn, met respect voor elkaars mening en gevoel. Ja….. Zo zou het zijn…
Je zit met de handen in het haar
De realiteit is echter dat onvoorwaardelijke liefde steeds hoger opborrelende irritatie is geworden, de roze wolk een grijze en de zon die daar achter zou moeten schijnen heb je echt al heel lang niet meer gezien.
En hoe zeer je je ook bewust bent van de kloof tussen wens en werkelijkheid, het lukt je maar niet om deze te dichten. Het lukt je maar niet om de dingen anders te doen dan je ze altijd al deed, waardoor je blijft krijgen wat je altijd al kreeg; die huilende baby, een niet-luisterende peuter, de boze puber of een onzekere kleuter.
Je merkt dat je je met elke teleurstelling alleen maar verder en verder afsluit van het oorspronkelijke doel. Het speelse, vrije en gelukkige kind dat je voor ogen had verdwijnt hand in hand met de rustige, liefdevolle moeder die je bedacht had te zullen zijn.
En terwijl je dit leest, voel je de schok van herkenning. Onvermijdelijk gevolgd door dat stemmetje dat ook voor jou oh zo bekend is;
"Inderdaad, ik.kan.ook.niks...."
Nee lieve jij…. Je kan het wel. Ook jij kunt weer spelen met je kinderen, met hen kleien, op avontuur gaan en dansen in de regen. Ook jij kunt weer zelfverzekerd in de opvoeding staan. En ook jij kunt die lach terug op hun gezicht toveren.
Benieuwd hoe? Klik snel op de foto om te kijken op welke unieke manier ik dit ga realiseren met jou! Samen laten we jouw gezin weer spelen.
